(هوالمحبوب)
تعطیلات آخر سال بود و پایانه مسافربری غلغله مسافر. این که چقدر طول کشید و چطور تونستم یه فقره مجوز سوار شدن به اتوبوس تهیه کنم بماند. ولی وقتی بلیطو دستم گرفتم باورم نمی‌شد. یه جورایی واقعا توو پوست خودم نمی‌گنجیدم. میشد حسرت مسافرای ته صفی که نگاشون به بلیط بنده بود رو کاملا حس کرد. بگذریم.
تا حرکت اتوبوس تقریبا یک ساعتی مونده بود. رفتم یه صندلی خالی پیدا کردم و همچین با خیال راحت نشستم تا زمان حرکت برسه. فرصتی پیدا کرده بودم تا کاملا به‌صورت دانشجویی یه خورده به اشکم مبارک که انصافا از صبح تا حالا صبر کرده بود برسم. این جور موقعا هم که خوب نصیحت مادرم کاملا توو گوشم بود که از غذای بین راه و سر راه استفاده نکنم و معمولا با یه بیسکویت ملی دانشجویی کارمندی ساقه طلایی قضیه رو فیصله می‌دادم. داشتم هنوزم از تهیه معجزه‌آسای بلیط کیف میکردم و دونه دونه بیسکویت میذاشتم دهنم که با کمال تعجب دیدم سربازی که کنارم نشسته بود هم بدون اینکه کلامی ردوبدل بشه صرفا با ارائه یک لبخند از همون بیسکویت بنده تغذیه می‌فرمان!!! با اینکه معمولا اهل تعارف و هم‌سفرگی هستم ولی اینکه این سرباز فداکار! صرفا با ارائه لبخند هم‌سفره من شده بود یه خورده اذیتم کرد. به خاطر همین چیزی نگفتم و همچین دانشجویانه و باوقار به تناول بیسکویت ادامه دادم... اونم همراهیم کرد!!!
بالاخره نوبت به آخرین بیسکویت رسید، صبر کردم ببینم این آقای لبخندیان حالا چکار میکنه. در کمال تعجب دیدم دست برد آخرین بیسکویت رو برداشت از وسط نصفش کرد، نصفشو تعارف من کرد نصفشم گذاشت دهن مبارک. باز هم دانشجویانه ولی با لهنی که بهش بفهمونم کار زشتی کرده گفتم: مرسی!!! و اون برعکس من و برعکس انتظار من خیلی عامیانه و با یک لبخند اضافی گفت: خواهش میکنم. عید خوبی داشته باشی... و رفت.
القصه سوار اتوبوس شدم، راه که افتاد و از تهران بیرون رفت کیف دستیمو ورداشتم تا جابجاش کنم و بذارمش بالای سرم. وقتی درشو باز کردم خشکم زد... مثل برق تمام اتفاقات داخل ترمینال از جلو چشام رژه رفتن تا دوباره رسیدم به اینکه در کیفمو باز کردم... خدای من... چه اشتباه بزرگی... بیسکویتم داخل کیفم بود...؟؟؟ یعنی چی؟؟؟ مگه ممکنه؟ پس اون بیسکویت داخل ترمینال؟!!! وای‌ی‌ی‌ی‌ی... یعنی تهیه بلیط اونقدر حواس منو پرت کرده بود که... اون لبخند سرباز و اون تکبر من... طفلکی چه ساده اشتباه منو به روم نیاورد... آخرین بیسکویت... دلم میخواست داد بزنم آقا اتوبوس رو نگه دار من برمی‌گردم. ولی کجا؟؟؟ اونقدر مغرورانه برخورد کرده بودم (تازه اونم سر تقسیم بیسکویت اون) که حتی ازش نپرسیده بودم اسمش چیه و بچه کجاس...
(به خدا این فقط یه داستانه که یک معنا توش گنجونده شده و الا من ارادت خاصی به سربازا دارم)
(هوالمحبوب)
به هر دری زد و پیش هر دکتری که گفته بودن بردش، ولی هیچ فایده‌ای نداشت. دختر کوچولوش که خیلی هم دوسش داشت، جلو چشاش ذره ذره آب میشد. دیگه خودشم کمکم داشت ناامید میشد. کنار بستر دخترش نشسته بود و داشت نگاش میکرد. دخترک خیلی آروم چشاشو باز کرد. نگاهش به نگاه بابا افتاد، حتی حال لبخندزدن هم نداشت. ولی با نگاش داشت به بابا التماس میکرد. شایدم داشت از درد شکایت میکرد. بابا لبخند تلخی رو لباش نشوند: خوبی عزیزم؟ حالت خیلی بهتر شده!
در حالی که خودشم میدونست دیگه امیدی نیست. بدجوری دلشکسته شده بود. در حالیکه سعی میکرد از افتادن اشکاش روی گونش جلوگیری کنه زیر لب گفت:
خدایا کمکم کن.
داشت توو خیابون قدم میزد. یکی بهش گفت: مرد مسیحی یه طبیب هم من بهت نشون میدم. دخترتو ببر پیشش. دردای بیدرمون زیادی رو درمون کرده. یادم نمیاد کسی ناامید از پیشش برگشته باشه.
- کجاست؟ نشونیشو بده. همین الآن میرم اونجا.
- یه خورده از اینجا دوره. مطبش توو شهر دمشقه. اونجا رسیدی از هرکی بپرسی مطب سیده‌رقیه کجاس، بهت نشون میدن. رفتی سلام مارو هم بهش برسون.
خیلی زود خودشو آماده کرد و با دختر کوچولوش راهی دمشق شد. اول که رسید یه اتاق اجاره کرد. دخترشو گذاشت اونجا. خودشم رفت تا مطب دکتر رو پیدا کنه. دلش خیلی شور میزد. پرسان پرسان خودشو به مطب سیده‌رقیه رسوند! بر خلاف انتظارش مطب اصلا شکل مطبایی که دیده بود نبود. وارد شد. اول فکر کرد اشتباه اومده ولی انگار یه آتشفشان توو دلش بود که میخواست اونجا فوران کنه. جماعت زیادی اونجا بودن. یه خورده جلوتر رفت. مردم دور یه ضریح کوچولو جمع شده بودن. خیلی دلش میخواست داخل ضریحو ببینه. انگار یکی از داخل محکم توو قلبش میکوبید. یواشکی داخل ضریح رو نگاه انداخت. یه قبر کوچولو. نور سبزرنگی داخل ضریحو روشن کرده بود. میخواست برگرده که یه‌دفه عروسکای کوچولوی داخل ضریح توجهشو جلب کرد. یاد دخترکوچولوش افتاد. از یکی پرسید: اینجا کجاس؟
- حرم سیده‌رقیه
پس درست اومده بود. اسم همون اسم بود:
- میتونم بپرسم خودش کجاس؟
- این ضریح کوچولو مزارشه!
- یعنی مرده؟
- شهیدش کردن.
- کیا؟
- آدم‌بدا
- چرا؟
- نمیتونستن خوبی رو ببینن.
- اون عروسکا چیه اون داخل؟
- سیده‌رقیه فقط سه سال داشت!
- سه سال؟ داشت با خودش فکر میکرد دختر اونم سه‌سالشه. چطوری کشتنش؟
- سی‌هزار نفر جلوشونو گرفتن... سه‌روز آب رو به روشون بستن... عموهاشو کشتن... داداشش رو هم کشتن... یه برادر کوچولوی شش‌ماهه داشت، اونو هم با تیر زدن توو گلوش... باباشو سر بریدن... خیمه‌هاشونو آتیش زدن.... همشونو اسیر کردن... بیست روز آواره شهرا و بیابونا کردنشون... یه شب خواب باباشو دید... وقتی گریش گرفت، به‌جای عروسک و اسباب‌بازی سر باباشو براش بردن... وقتی سر باباشو دید... دیگه آروم گرفت...
دیگه نتونست تو حرم بمونه. زد بیرون: نامردا مگه یه دختر سه‌ساله چقدر طاقت داره؟ گیرم با باباش سر جنگ داشتید اون چه گناهی کرده بود؟ اسیرش کردید چرا زجرش دادید؟
یه دفه یاد دختر کوچولوی خودش افتاد که الان مریض تو اتاق افتاده و منتظر اونه. دوان دوان خودشو به خونه رسوند. در حالیکه خیلی عجله هم داشت سعی کرد آروم درو باز کنه تا دختر بیدار نشه. درو که باز کرد خشکش زد!!!
- سلام دختر گلم! کی پاشدی؟ منو ببخش تنهات گذاشتم.
- سلام بابا. کاش زودتر میومدی! تنها نبودم!!! بابا یه دوست خوب پیدا کردم! اندازه خودم بود! خونشون همین نزدیکیاس!
بابا در حالیکه یه خورده توهم هم گرفته بودش خودشو سرزنش کرد که چرا دختر مریضشو تنها گذاشته.
- اِ... چه خوب! چطوری اومد توو؟ اسمش چی بود؟
- نمیدونم بابا. من خواب بودم. چشامو باز کردم دیدم کنارم نشسته. سلام کرد. خیلی مهربون بود. گفت پاشو با هم بازی کنیم. گفتم مریضم نمیتونم. گفت من کمکت میکنم. کمکم کرد پاشدم. خیلی خوشحالم که باهاش دوست شدم. خیلی باهم بازی کردیم. بابا فکر کنم خودشم مریض بود!!! نمیتونست خوب راه بره... وقتی میخواست پاشه دستشو به کمرش میگرفت... موقع راه رفتن هی دستشو به دیوار میگرفت!!! بعضی وقتام باباشو صدا میکرد!!! همین قبل از اینکه بیای رفت. موقع رفتنم گفت به بابات سلام برسون. بگو بازم پیش ما بیاد! بابا قول بده اگه رفتی بازار برا اونم اسباب‌بازی بخری!!!
- باشه بابا. حتما. نگفتی اسمش چی بود؟
- سیده‌رقیه!!!
بابا هم دیگه نمیفهمید که چی داره میگه و چی میشنوه. فقط در حالیکه به شدت گریش گرفته بود، زیر لب زمزمه میکرد:
ممنونتم خانم کوچولو. ممنونتم سیده رقیه
...............................................................................................................................................................................
امروز سالروز شهادت زهرای سه‌ساله بود. تسلیت میگم. اگه حالی بهت دست داد، برا اونی که بهش قول دادم تمام صواب این مطلب مال اون دعا کن.
(هوالمحبوب)
چند ماه از اون حادثه پرمصیبت گذشته بود. برای اینکه خاطراتشو از ذهنش پاک کنم تصمیم گرفتم ببرمش یه مسافرت. قبلا چند بار ازم پرسیده بود بابا کی میریم دریا...
اون روزم مثل روزای قبل زود بیدار شد تا با هم بریم کنار ساحل. قسمت جنوبی شهر یه دماغه از جنس صخره‌های آهکی بود که از اونجا میشد طلوع خورشیدو از کنار دریای عمان ببینی. شب قبل دریا به‌خاطر جزری که داشت خیلی عقب رفته بود. ماهی‌های کوچولوی نسبتا زیادی تووی حوضچه‌های آهکی کنار ساحل غافلگیر شده بودن. کنار یکی از حوضچه‌ها ایستاد. نگاه معصومانه‌ای به ماهی‌ها کرد. شاید میدونست که وقتی خورشید بالاتر بیاد آب این حوضچه کاملا خشک میشه و تموم این ماهی‌ها میمیرن. یه نگاه به دریا کرد، فاصلش برای یه دختربچه کوچولو تا حوضچه نسبتا زیاد بود. یه نگاه دیگه به ماهی‌ها کرد. کنارشون نشست. دستای کوچولوشو برد زیر آب. ماهی‌ها از لابه‌لای انگشتاش فرار میکردن. چندبار این کارو کرد تا تونست یکیشونو بگیره. بلند شد و برای اینکه آب تووی دستاش نریزه آهسته آهسته با ماهی کوچولوش رفت به سمت دریا. گفتم: دختر گلم اینا که خیلی زیادن نمیتونی همشونو نجات بدی. همون جور که حواسش به ماهی کوچولو بود گفت:
بابا این یه دونه رو که میتونم.
(هوالمحبوب)
شب تنهائیم با چشم تو همچون سحر شد
عجب! تاریکی شب باعث صبح ظفر شد
هلالی جام تو هوش از سر و تاب از دلم برد
عجب جامی که حتی نقش آن اسباب شر شد
زمینگیری که بیماری یگانه مونسش بود
تب دیدار تو در جسم او جانی دگر شد
ادب نطق مرا در محضرت کوتاه کرده است
وگرنه حسن تو بالایی‌ام از حد بدر شد
دلارامم، خدایا دور باد از شخص ثالث
نمی‌دانم چرا این یک دعایم بی‌اثر شد!
(هوالمحبوب)
دخترک بیچاره از بس گریه کرده بود، داشت جون می‌داد. حرفای اطرافیاش عجیب‌تر از حال خودش بود: ببین دختره چه‌جوری می خواد خود شیرینی کنه برای مسئول فرهنگی... ای بابا هرکی رکسانا رو نشناسه فکر میکنه عاشق خداست و آخر مذهبه...
از همون لحظه ذره‌بین فضولی من روی دخترک بیچاره متمرکز شد. چادر سر کرده بود، اما انگار تا حالا توو عمرش اسم چادر رو هم نشنیده بود. تعجب من وقتی بیشتر شد که دیدم از روحانی کاروان می‌پرسه: من چه جوری باید نماز بخونم و چی کار باید بکنم موقع نماز!!؟ آدم بیاد مدینه و نماز بلد نباشه این یعنی چی ...؟!!
چیزی که براش جوابی نداشتم این بود که این بنده خدا اینجا چکار میکنه؟ با این قیافه و سر وضعش ... روز اول که اومده بود انگار اومده پیک نیک توی مثلا پارک جمشیدیه تهران. یه وضعی اومده بود که انگار... بالاخره هم طاقت نیاوردم و توو یه فرصت مناسب رفتم پیشش و گفتم: آبجی می تونم یه چند دقیقه وقتتون رو بگیرم!!؟
خواهش می کنم ... بفرمایین
با چشماش داشت خدا رو شکر می کرد که می تونه برای یکی حرف بزنه. یکی آدم حسابش کرده ...هنوز ننشسته بود که گفت: می دونم حتما می خوای بپرسی منو چه به این کارا!؟ با ولع تموم گفتم: آره آره ...دیگه به من فرصت نداد و گفت: پس خوب گوش بدین و بذارین همه حرفامو بزنم. قبل از اینکه حرف دیگه‌ای بزنه زد زیر گریه:
می‌دونم شما هم براتون عجیبه که یه دختر با این سر و وضع اومده اینجا، بعد یه دفعه حالش بد میشه، چادر سرش میکنه و تازه بلد هم نیست چه جوری نماز بخونه و خیلی حرفای دیگه. باشه براتون میگم ولی تا روز رفتنم خواهش می کنم هیچی به کسی نگین:
من تک‌دختر یه خونواده پولدارم که فقط پول تو جیبیم روزی 50 هزار تومنه. اون روز توی دانشگاه یکی از بچه های کلاس که خیلی ازش بدم می‌اومد خیلی بی‌مقدمه گفت: اسمت رو نوشتم بریم زیارت خونه خدا!!! من که خیلی خندم گرفته بود در کمال خونسردی و بی‌توجهی گفتم: باشه، اشکالی نداره یه بار هم بریم قبر خدا رو زیارت کنیم. مگه چی میشه...!؟ قضیه رو شوخی گرفتم. باور نمی‌کردم که اون همه دانشجوی مثل خودشونو ول کنن و اسم منو بنویسن برا سفر حج. اما در کمال ناباوری دیدم قضیه جدیه. یه‌جوریایی لجم گرفت. با خودم گفتم میخواین منو بچزونین. باشه، باهاتون میام، حالی ازتون بگیرم که تا آخرش اسمتون یادشون بمونه.
سرتون رو درد نیارم روز اول که اومدم هتل سعی کردم با تیپی که زدم توجه همه خدام رو به خودم جلب کنم. این کار رو هم کردم. اون روز تا دلم خواست تو شهر مدینه گشتم و تا تونستم خودنمایی کردم. بدون اینکه فکر کنم کجام. شب با خستگی تموم برگشتم هتل. به‌روی خودم هم نیاوردم که چی شده. از فرط خستگی خیلی زود خوابم برد، تا چشمامو بستم کابوس وحشتناک من شروع شد. خواب میدیدم منو انداختن تو آتیش و دارن می سوزونن. هرچی داد زدم کسی به دادم نرسید. خیلی ترسیده بودم... نفس نفس می‌زدم ولی نفسم بالا نمی اومد ... خودم قشنگ احساس کردم دارم جون میدم... ناامید ناامید بودم. با اینکه میدونستم توو جهنمم ولی از ته دل آرزوی مرگ میکردم. از یه جایی به موهام آویزون بودم... حشراتی که اگه توو بیداری میدیدم حتما قالب تهی میکردم دور و برمو گرفته بودن... زیر پام یه دیگ وحشتناک بود که تصور این که منو میخوان بندازن تووش از صدتا مرگ عذاب‌آورتر بود... از همه طرف ترس و وحشت به طرفم میومد... یه دفه صدایی شنیدم که میگفت دست و پاشم ببندید، بندازیدش تو آتیش... دیگه نمیتونستم نفس بکشم... فقط با ناامیدی تموم جوری که فقط خودم شنیدم فریاد زدم: یازهرا(س). یه‌دفعه یه بوی عجیبی کل فضای اونجا رو گرفت! آتیشا خاموش شد و از میون شعله‌های آتیش گل بود که از توی خاکا بیرون میزد. تموم آتیش به گلستون تبدیل شد.
به اینجا که رسید خیلی گریه کرد طوری که به هق هق افتاد: حاج آقا قول بده دعام میکنی؟ اگه قول بدی من همه داستانم رو تعریف کنم. منم که حالا با گریه‌های اون گریه میکردم، قول دادم.
حاجی شاید نتونم به راحتی بگم ولی بارها تو تهران با فامیل رفته بودم گشت و گذار و چه کارهایی که نکرده بودم ... ای کاش این اتفاق اینجا نمی افتاد! ای کاش این خواب رو توی ایران می دیدم! ای کاش خدا منو قبل از اینکه بیاره مدینه تو ایران تکونم می‌داد و می‌آورد. الان که من خجالت زده حضرت زهرا(س) شدم چه فایده داره. و باز هم گریه راه صحبت کردنش رو گرفت.
بعد در حالی که داشت اشکای چشماشو پاک میکرد گفت: حاجی دیدم وسط گلستون یه خانومی داره لنگون لنگون و خیلی به سختی خودش رو جلو می‌کشه و میاد طرفم ... وقتی بهم رسید از بوی عطر وجودش مست مست شدم. همه دردهام یادم رفت. صورتش رو نمی‌دیدم، ولی صداش رو می شنیدم. گوشه چادرش رو کنار زد. یه لباس سفید پوشیده بود که قطرات تازه خون اونو کثیف کرده بود!
درحالی که صداش می لرزید گفت: دیدی با من چکار کردی..!!؟ و دخترک بیچاره دوباره ضجه زد...
حال عجیبی داشت، طوری که منو هم تحت تاثیر گذاشت. اشکمو در آورد و یه چند دقیقه با هم گریه کردیم بعد یه جمله گفت که خیلی منو تکون داد ...
حاجی می دونی چرا اون روز حالم به‌هم خورد. من که دیگه داشتم از فضولی می‌مردم با ولع تموم گفتم: نه تو رو خدا برام بگو. درحالی که سعی می کرد حرفش رو بخوره گفت: بگذریم در هر صورت اون شب تو خواب اون خانم مجلله به من گفت:
دخترم اینجا خونه منه. دوست ندارم دخترم تو خونه من کارای بد بکنه.
یه جوری با محبت گفت دخترم که تو دلم رو خالی کرد. داشتم می‌مردم. اومد جلو و دستی به سرم کشید. حرفایی زد و منو از کارایی نهی کرد که هیچکی ازش خبر نداشت. دستاش بوی عجیبی می‌داد و آهنگ صداش خیلی نافذ بود. وقتی از خواب بیدار شدم همه وجودم عرق کرده بود، اما صورتم بوی عطر دستاشو می‌داد. به اینجا که رسید دیگه نتونست ادامه بده. وقتی میرفت من از تکونای شدید شونه‌هاش فهمیدم که داره زار میزنه.
هنوز که هنوزه نمی دونم چی دیده بود که حالش بد شده بود، اما خوب من اون روز خودم می شنیدم که هی صدا می زد یا فاطمه(س) مادرجون منو تنها نذار، خواهش میکنم. و گریه میکرد و می لرزید... بعدها فهمیدم اسم اون دختر رکسانا نبوده اسمش زینب‌السادات بوده که به خاطر کلاس اسمش رو گذاشته بود رکسانا...
بر اساس خاطره‌ای از وبلاگ‌نویس عزیز علی شایق. اصل مطلب در وبلاگ کریم اهل‌بیت: http://ali-110.persianblog.com/
(هوالمحبوب)
پرده اول:
ویلایی تو شمال شهر، پدر پزشک، مادر پزشک، امین پسری زیبا با موهایی طلایی‌رنگ و تنها فرزند خانواده. پدر و مادر هردو شاغل. ساعات زیادی از روز امین در خانه تنهاست. تمهید پدر و مادر: فرزندخوانده‌ای به نام دختر خاله.
پرده دوم:
بعد از ظهری بهاری. دخترخاله خودشو رو تخت پهن کرده، افکارش نمیذارن بخوابه: چرا؟ آخه چرا؟ ... ولی من میشکنمت امین! من رامت میکنم، مثل یه خرگوش صیدت میکنم، حالا میبینی!
یه فکر شیطانی و زهرخندی که خودش رو هم زجر میده.
پرده سوم:
امین با اون موهای طلایی، با اون متانت و جذبه‌ای که هر دلی رو نرم میکنه وارد ویلا میشه. مثل همیشه یه‌راست میره اتاق خودش. تعجب میکنه، چرا دخترخاله مثل همیشه جلو تلوزیون ولو نیست و خودشو به شوهای جدید نسپرده. در اتاقش نیمه‌بازه، بیشتر تعجب میکنه! وارد اتاق میشه، خشکش میزنه! فکر میکنه اشتباهی اومده، به‌سرعت برمیگرده، ولی اشتباهی تو کار نیست. دلفریب‌ترین صحنه‌ای که برای یه جوون میشه تصور کرد. خود بخود اخماش تو هم کشیده میشه: لعنت خدا بر شیطون. فقط همینو میگه و به سرعت خودشو به کلبه تنهائیاش ته ویلا میرسونه. صدایی از پشت سرش میاد: میکشمت امین!
پرده چهارم:
پاسی از شب گذشته، پدر و مادر با فاصله یک ساعت از هم وارد ویلا میشن و فقط فرصت میکنن به دخترخاله شب بخیر بگن. براشون هیچ مهم نیست که چه اتفاقی افتاده. هیچ‌وقت مهم نبوده. قبلا امین چندبار چیزایی بهشون گفته ولی فقط به هم نگاه کردن و خندیدن.
چراغ کلبه خاموشه. سجاده‌ای که معلم امین بهش داده بود همیشه تو کلبه پهن بود. رو سجاده خوابش برده ولی نجوای ضعیفی از تو کلبه میاد. صورتش خیس خیسه. موهای طلائیش تو بی‌نظمی قشنگ‌تر شدن. هنوز صدای نجواش به گوش میرسه. صدا تغییر میکنه، انگار یه نفر دیگه هم با اون همنوا شده. ساکت میشه، گوشاشو تیز میکنه، سرشو بلند میکنه، نمیدونه خوابه یا بیدار ولی انگار از هر صبحی صبح‌تر شده. یه صبح سبز. خورشید این صبح سبز روبروش نشسته بود و بهش میخنده. امین هم با اون میخنده:
امین تو دانشگاه منتظرتم!
دانشگاه؟ کدوم دانشگاه؟
دانشگاه اصلی؟
...
نرو!
زود بیا، منتظرم.
دوباره همه‌جا تاریک میشه. چشماشو باز میکنه. یه نجوای قشنگ دیگه از دور به‌گوشش میرسه و امینو به نیازی صبح‌گاهی دعوت میکنه. دستاشو تا بناگوش بالا میاره:
الله‌اکبر
ولی خورشید سبزش یه لحظه هم از نظرش دور نمیشه.
پرده پنجم:
السلام علیک ایهاالنبی و رحمه‌الله و برکاته
السلام علینا و علی عبادالله‌الصالحین
...
سلام حاج‌آقا
سلام امین‌جان، نبینم پریشونی؟
پریشون نیستم، حیرانم!
چرا؟
یه خواب عجیبی دیدم،
...
حاج‌آقا وقتی صدام کرد انگار سالهاس دنبال صداش بودم. و حاج‌آقا فقط با تبسمی اشک‌آلود نگاش میکرد.
حاج‌آقا دانشگاه اصلی کجاس؟
...
پرده ششم:
هرکه دارد هوس کرب و بلا بسم‌الله ...
...
شنوندگان عزیز توجه فرمائید! ... به‌گزارش خبرنگار ما از منطقه عملیاتی کربلای5 ...
...
یا ایتهاالنفس المطئنه ارجعی الی ربک راضیتا مرضیه
امین من، امین خوشگل من، امین خوب من، بیا پیش خودم، بیا عزیزم، خیلی دوست دارم...گفتم تو دانشگاه اصلی منتظرتم. بیا، همه ما منتظرتیم...
...
پرده هفتم:
کجائید ای شهیدان خدایی
...
(نامه‌های امین قبل و بعد از شهادت در مجله زن روز مردادماه 66 به‌چاپ رسیده است)