دفترم باز پر از طرح شقایق شده است
پشت جلدش اثری، شبیه قایق شده است
گوشه هر ورقش خطخطی شعر و غزل
یعنی که دلم دوباره عاشق شده است
مجنون روی دلبرم، در بند و زنجیرم کنید
من بت پرستم! فاش میگویم که تکفیرم کنید
من تیر مژگان و کمان ابروانش دیده ام
حکمم اگر اعدام شد، اجرا به این تیرم کنید
...
ای منتهای آرزو، ای فلسفه "ایکاش"
ای که هستی هستی من ز هستن توست؛ باش!
پرسید ز هفت شهر عشق کدام یک به نام توست؟
دل زودتر از من به جواب آمد و گفت که: هشت تاش.
هی رفیق یادت میاد که زیر گنبد کبود
یکی بود... که هست هنوز! دیگه نگی هیچکی نبود
هنوزم به‌یادته هر شب و روز دعاگوته
میخونه و ان‌یکاد... بترکه چشم حسود
(فقط بخاطر دلی که گرفته)
هی رفیق یادت میاد که زیر گنبد کبود
من بودم تو بودی و خدا بود و چندتا حسود
نمدونم کار کی بود! خدا یا اون چندتا حسود
که حالا باید بگیم: یکی بود و یکی نبود
(عید بر عاشقان مبارک باد)
(هوالمحبوب)
بیا ساقی بده ساغر که دلتنگم از این دنیا
بزن بر خرمنم آذر رهایم کن ز ما فیها
دماغ جان ز می کن تر که خشک است نای و نی اینجا
دلم فریاد میخواهد ولی در گوشه‌ای تنها
(هوالمحبوب)
سهم من از زلال چشمان تو
نگاه دزدانه در آیینه هاست
حرمت دزدیدن یک ستاره
حلالترین حلال آئین ماست
رأی به زندانی من داده ای؟
بهشتتر از بهشت بندت کجاست؟