فقط فقط تو

(هوالمحبوب)

صد چشم مرا ناظر

من چشم به چشمانت

صد گوش به‌دیوارم

من گوش به فرمانت

صد جام به دست من

من دست به دامانت

صد باغ و چمن گر هست

من سوی بیابانت

صد سرو نباشد چون

آن قد خرامانت

صد سال دگر هم باز

من طالب و خواهانت

مبعث من

(هوالمحبوب)

شبی در کوچه‌ها نومید و تنها

و دلسرد از جفای مردمان سرد دنیا

سرم را در گریبان کرده و با گریه می‌گفتم:

الها!

ای خدای یونس و موسی

خدای یوسف و تنهایی در چاه

خدای عیسی و طاها

خدایا!

دلم سرد است

هوا هم سرد

بیابان پیش رویم فرش گسترده است

و همراه بیابانم

کسی نیست

جز سیاهی‌ها.

از این ظلمت خدایا کی نجاتم می‌دهی آخر؟

به ساحل کی رسم؟

می‌ترسم از امواج بی‌پایان دریاها

بدو گفتم:

که می‌دانم سیه‌رویم

ولی از تو مدد جویم

خدایا نامه اعمال من مملو از توبه‌شکستن‌هاست

ولیکن خوانده‌ام من آیه "لاتقنطوا من رحمة‌الله" را

پشیمانم

"عطا کردی خطا کردم

وفا کردی جفا کردم

نمی‌گویم چها کردم

ولی بسیار می‌ترسم" من از عدل تو در فردا

پشیمانم

نبودم بنده خوبی برایت ای خدای پاک بی‌همتا

و امشب

این منم

تنهاترین تنها

نمی‌دانم کجا گم کرده‌ام گنج محبت را

خدایا راضی‌ام

حتی به یک فانوس

به یک فانوس تا پیدا کنم راهم در این صحرا

پشیمانم

پشیمانم

پشیمانم

و ناگاه

...

حسن نصرالله

(هوالمحبوب)

شیری است در این بیشه حسن نصرالله

خونش علوی، قبیله‌اش حزب‌الله

یک جلوه ز رزم حیدریش دیدیم

لا حول و لا قوه الا بالله

برای دلهای کوچک وحشت‌زده

(هوالمحبوب)

باز دلم گرفته است، نشانه‌ای ز یار کو؟

خزان نمیرود ز باغ قلب من، بهار کو؟

باز صدای یاکریم، چرا نمیرسد به‌گوش؟

لانه باصفای او، بروی شاخسار کو؟

دوش کنار مادرش به خواب ناز رفته بود

کجاست طفل بی‌گناه؟ مادر بیقرار کو؟

غبار غم گرفته روی قلب‌های منتظر

همو که میبرد ز روی آینه غبار کو؟

باز سپاه اهرمن ز هر طرف کشیده صف

معز اولیاء و هم صاحب ذوالفقار کو؟

پشیمانی

(هوالمحبوب)

از این قسمت خدایا داد و بیداد

فلک دوری رویش را به من داد

دعا کردم کسی رویش نبیند

خودم کردم که لعنت بر خودم باد

دلارام

(هوالمحبوب)

شب تنهائیم با چشم تو همچون سحر شد

عجب! تاریکی شب باعث صبح ظفر شد

هلالی جام تو هوش از سر و تاب از دلم برد

عجب جامی که حتی نقش آن اسباب شر شد

زمینگیری که بیماری یگانه مونسش بود

تب دیدار تو در جسم او جانی دگر شد

ادب نطق مرا در محضرت کوتاه کرده است

وگرنه حسن تو بالایی‌ام از حد بدر شد

دلارامم، خدایا دور باد از شخص ثالث

نمی‌دانم چرا این یک دعایم بی‌اثر شد!

رکسانا

(هوالمحبوب)

دخترک بیچاره از بس گریه کرده بود، داشت جون می‌داد. حرفای اطرافیاش عجیب‌تر از حال خودش بود: ببین دختره چه‌جوری می خواد خود شیرینی کنه برای مسئول فرهنگی... ای بابا هرکی رکسانا رو نشناسه فکر می‌کنه عاشق خداست و آخر مذهبه...

از همون لحظه ذره‌بین فضولی من روی دخترک بیچاره متمرکز شد. چادر سر کرده بود، اما انگار تا حالا توو عمرش اسم چادر رو هم نشنیده بود. تعجب من وقتی بیشتر شد که دیدم از روحانی کاروان می‌پرسه: من چه جوری باید نماز بخونم و چی کار باید بکنم موقع نماز!!؟ آدم بیاد مدینه و نماز بلد نباشه این یعنی چی ...؟!!

چیزی که براش جوابی نداشتم این بود که این بنده خدا اینجا چکار می‌کنه؟ با این قیافه و سر وضعش ... روز اول که اومده بود انگار اومده پیک نیک توی مثلا پارک جمشیدیه تهران. یه وضعی اومده بود که انگار...  بالاخره هم طاقت نیاوردم و توو یه فرصت مناسب رفتم پیشش و گفتم: آبجی می تونم یه چند دقیقه وقتتون رو بگیرم!!؟

 خواهش می کنم ... بفرمایین

با چشماش داشت خدا رو شکر می کرد که می تونه برای یکی حرف بزنه. یکی آدم حسابش کرده ...هنوز ننشسته بود که گفت: می دونم حتما می خوای بپرسی منو چه به این کارا!؟ با ولع تموم گفتم: آره آره ...دیگه به من فرصت نداد و گفت: پس خوب گوش بدین و بذارین همه حرفامو بزنم. قبل از اینکه حرف دیگه‌ای بزنه زد زیر گریه:

می‌دونم شما هم براتون عجیبه که یه دختر با این سر و وضع اومده اینجا، بعد یه دفعه حالش بد میشه، چادر سرش می‌کنه و تازه بلد هم نیست چه جوری نماز بخونه و خیلی حرفای دیگه. باشه براتون میگم ولی تا روز رفتنم خواهش می کنم هیچی به کسی نگین:

من تک‌دختر یه خونواده پولدارم که فقط پول تو جیبیم روزی 50 هزار تومنه. اون روز توی دانشگاه یکی از بچه های کلاس که خیلی ازش بدم می‌اومد خیلی بی‌مقدمه گفت: اسمت رو نوشتم بریم زیارت خونه خدا!!! من که خیلی خندم گرفته بود در کمال خونسردی و بی‌توجهی گفتم: باشه، اشکالی نداره یه بار هم بریم قبر خدا رو زیارت کنیم. مگه چی میشه...!؟ قضیه رو شوخی گرفتم. باور نمی‌کردم که اون همه دانشجوی مثل خودشونو ول کنن و اسم منو بنویسن برا سفر حج. اما در کمال ناباوری دیدم قضیه جدیه. یه‌جوریایی لجم گرفت. با خودم گفتم میخواین منو بچزونین. باشه، باهاتون میام، حالی ازتون بگیرم که تا آخرش اسمتون یادشون بمونه.

سرتون رو درد نیارم روز اول که اومدم هتل سعی کردم با تیپی که زدم توجه همه خدام رو به خودم جلب کنم. این کار رو هم کردم. اون روز تا دلم خواست تو شهر مدینه گشتم و تا تونستم خودنمایی کردم. بدون اینکه فکر کنم کجام. شب با خستگی تموم برگشتم هتل. به‌روی خودم هم نیاوردم که چی شده. از فرط خستگی خیلی زود خوابم برد، تا چشمامو بستم کابوس وحشتناک من شروع شد. خواب میدیدم منو انداختن تو آتیش و دارن می سوزونن. هرچی داد زدم کسی به دادم نرسید. خیلی ترسیده بودم... نفس نفس می‌زدم ولی نفسم بالا نمی اومد ... خودم قشنگ احساس کردم دارم جون میدم... ناامید ناامید بودم. با اینکه میدونستم توو جهنمم ولی از ته دل آرزوی مرگ میکردم. از یه جایی به موهام آویزون بودم... حشراتی که اگه توو بیداری میدیدم حتما قالب تهی میکردم دور و برمو گرفته بودن... زیر پام یه دیگ وحشتناک بود که تصور این که منو میخوان بندازن تووش از صدتا مرگ عذاب‌آورتر بود... از همه طرف ترس و وحشت به طرفم میومد... یه دفه صدایی شنیدم که میگفت دست و پاشم ببندید، بندازیدش تو آتیش... دیگه نمیتونستم نفس بکشم... فقط با ناامیدی تموم جوری که فقط خودم شنیدم فریاد زدم: یازهرا(س). یه‌دفعه یه بوی عجیبی کل فضای اونجا رو گرفت! آتیشا خاموش شد و از میون شعله‌های آتیش گل بود که از توی خاکا بیرون می‌زد. تموم آتیش به گلستون تبدیل شد.

به اینجا که رسید خیلی گریه کرد طوری که به هق هق افتاد: حاج آقا قول بده دعام میکنی؟ اگه قول بدی من همه داستانم رو تعریف کنم. منم که حالا با گریه‌های اون گریه میکردم، قول دادم.

حاجی شاید نتونم به راحتی بگم ولی بارها تو تهران با فامیل رفته بودم گشت و گذار و چه کارهایی که نکرده بودم ... ای کاش این اتفاق اینجا نمی افتاد! ای کاش این خواب رو توی ایران می دیدم! ای کاش خدا منو قبل از اینکه بیاره مدینه تو ایران تکونم می‌داد و می‌آورد. الان که من خجالت زده حضرت زهرا(س)  شدم چه فایده داره. و باز هم گریه راه صحبت کردنش رو گرفت.

بعد در حالی که داشت اشکای چشماشو پاک می‌کرد گفت: حاجی دیدم وسط گلستون یه خانومی داره لنگون لنگون و خیلی به سختی خودش رو جلو می‌کشه و میاد طرفم ... وقتی بهم رسید از بوی عطر وجودش مست مست شدم. همه دردهام یادم رفت. صورتش رو نمی‌دیدم، ولی صداش رو می شنیدم. گوشه چادرش رو کنار زد. یه لباس سفید پوشیده بود که قطرات تازه خون اونو کثیف کرده بود!

درحالی که صداش می لرزید گفت: دیدی با من چکار کردی..!!؟ و دخترک بیچاره دوباره ضجه زد...
حال عجیبی داشت، طوری که منو هم تحت تاثیر گذاشت. اشکمو در آورد و یه چند دقیقه با هم گریه کردیم بعد یه جمله گفت که خیلی منو تکون داد ...

حاجی می دونی چرا اون روز حالم به‌هم خورد. من که دیگه داشتم از فضولی می‌مردم با ولع تموم گفتم: نه تو رو خدا برام بگو. درحالی که سعی می کرد حرفش رو بخوره گفت: بگذریم در هر صورت اون شب تو خواب اون خانم مجلله به من گفت:

دخترم اینجا خونه منه. دوست ندارم دخترم تو خونه من کارای بد بکنه.

یه جوری با محبت گفت دخترم که تو دلم رو خالی کرد. داشتم می‌مردم. اومد جلو و دستی به سرم کشید. حرفایی زد و منو از کارایی نهی کرد که هیچکی ازش خبر نداشت. دستاش بوی عجیبی می‌داد و آهنگ صداش خیلی نافذ بود. وقتی از خواب بیدار شدم همه وجودم عرق کرده بود، اما صورتم بوی عطر دستاشو می‌داد. به اینجا که رسید دیگه نتونست ادامه بده. وقتی میرفت من از تکونای شدید شونه‌هاش فهمیدم که داره زار میزنه.

هنوز که هنوزه نمی دونم چی دیده بود که حالش بد شده بود، اما خوب من اون روز خودم می شنیدم که هی صدا می زد یا فاطمه(س) مادرجون منو تنها نذار، خواهش می‌کنم. و گریه می‌کرد و می لرزید... بعدها فهمیدم اسم اون دختر رکسانا نبوده اسمش زینب‌السادات بوده که به خاطر کلاس اسمش رو گذاشته بود رکسانا...

بر اساس خاطره‌ای از وبلاگ‌نویس عزیز علی شایق. اصل مطلب در وبلاگ کریم اهل‌بیت: http://ali-110.persianblog.com/